,,Տարին տարուն երնեկ կուտա, ամեն գարուն երնեկ կուտա,,

Օրերս երաժշտական դպրոցի ուսուցչուհուս տեսա պատահաբար/որ իմ մանկության հիշողությունների մեջ է նաեւ/․երկուսս էլ ուշ երեկոյան տուն էինք վերադառնում։Հին հիշողություններով կիսվեցինք,հին ու նոր լուսահոգիներին հիշեցինք, ճշտեցինք, թե մեր հին ծանոթներից ,,ով՝սաղ, ով՝մեռած,,․․․․ով ՝որ երկիր է տեղափոխվել ու բնավորվել-տնավորվել անկախությունից հետո, ով՝ինչ հաջողությունների  է հասել կամ անհաջողություններ ունեցել արտերկրում․․․Զրույցի ընթացքում զարմանքով հիշատակեց ու ճշտեց տարիքս՝,,Էդքան կա՞ս․․․ուրեմն էսքան տարի է անցե՞լ․․․հեչ չեմ հավատում,,/ինքն ինձնից 15 տարով է մեծ, եւ իմ սիրելի ուսուցչուհիների թվին է պատկանում,,/․․․Համ զարմացանք, համ սարսափեցինք,թե ե՞րբ անցան անկախության 30 տարիները/ժողովրդական լեզվով ասած՝,,շան մսի պես կերան,, մարդկանց տարիները․ամենաիսկական իրավիճակի փոփոխությունը երկրաշարժից հետո էր, հետո մի իրավիճակային փոփոխություն էլ եղավ 1998թվի իշխանափոխությունից հետո․․․/

Ինձ համար զարմանալի էր այն, որ վերջինս, տարիներ շարունակ ապրելով Ռուսաստանում/90-ականներից հետո/, ռուսական թոշակ չէր ստանում, եւ հպարտությամբ ասաց․,,ես Հայաստանի քաղաքացի եմ, Հայաստանի թոշակառու եմ․․․․ու գիտե՞ս, էս մի տարի է ՝եկել եմ, բայց հեչ չեմ ուզում հետ գնամ․․․երեխեքս էլ են ուզում հետ գան․․․,,։

Ինչ լավ է, որ դեռ մարդիկ կան, որ ,,քոչվորի,, հոգեբանությունից դուրս են եկել․․․

ԳԱՅԱՆԵ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ