Ես եւ իմ մուսան

Այս տարվա փետրվարի 2-ից սկսած՝ մի քանի ամսվա կյանք ունեցած վաղամեռիկ քրոջս մահվան 46-րդ տարելիցի օրվանից ՝ամեն օր 1-2 բանաստեղծություն եմ գրում / այսօր անգամ երեքն եմ գրել /:Սա վկայություն է այն բանի, որ մեզ ավելի շատ երկնային ուժերն են կառավարում, քան՝ երկրային:Ներքաղաքական բանաստեղծությունները նախ զետեղում եմ ֆեյսբուքի իմ էջում, այնուհետ՝ սույն բլոգի ,,Ես եւ իմ պոեզիան,, ՝2014թ. դեկտեմբերի 10-ից բացված էջում, որ շարունակական է ու մշտապես ավելացվում է նոր բանաստեղծություններով:Նեղ-անձնական ու ներանձնական բանաստեղծությունները միանգամից տեղադրում եմ բլոգում:Դեկտեմբերից սկսած՝հարազատներիս նվիրված բանաստեղծությունների ու քառյակների թիվն էլ է ավելացվում, ու այս գործընթացն արդեն դառնում է ,,անկառավարելի,,:Արտերկում բնակվող զարմուհուս էլ օրերս Օդնոկլասնիկի ցանցում էի ,,վեցնյակ,, ոտանավոր նվիրել՝ ծննդյան օրվա կապակցությամբ, որի առթիվ վերջինս բարեժպիտ ,,սմայլիկներ,, էր ուղարկել:Այս ամենն ինձ հիշեցրեց սովետական տարիների ՝,,Ուլիկը, որ հաշվում էր մինչեւ տասը,, հայտնի մուլտֆիլմը, որի հերոսը հերթով հաշվում էր իր ընկերներին, ու նրանք ,,վախեցած,, բղավում էին՝,,Մամ-մա՜...նա ինձ էլ հաշվեց,,.թեպետ ՝ուլիկի կարգավիճակից շատ վաղուց եմ դուրս եկել, եւ նրան կապող միակ խորհրդանիշը հասուն Այծեղջյուրն է, որ իմ հորոսկոպի նշանն է:

ԳԱՅԱՆԵ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ