Խորհրդային շրջանի մի լրագրող, հարցուբարովից հետո երբ տեղեկացավ, որ շարունակում եմ գրել ազատ-անկախ տիրույթում, ասաց. ,,Որ էդքան գրեցիր, մե՞ջն ինչ կա, մեկ ա, ոչ մի բան չի փոխվում, ամեն ինչ մնում ա նույնը, սրանց ինչքան ուզում ես՝ ասա, մեկ ա, երեսներին թքում են՝ ասում են անձրեւ ա գալիս...,,: Ուրեմն ի՞նչ, ձեռքներս ծալած նստենք ու հանգիստ նայենք, թե ոնց են ուզում մեզ խաբել, հիմարացնել, սուտը ճշտի տեղ անցկացնել...այլ կերպ՝ որոճող, ծամող կենդանու տեղ դնենք մեզ / ինչպես տարիներ առաջ դիպուկ նկատել էր թերթերից մեկը՝գորշ իրականության առնչությամբ.,,Ծամիր քո բաժին խոտը, մինչեւ որ բացվի առավոտը,, /. չխոսելու, չգրելու, չբողոքելու դեպքում դա է ստացվում:
ԳԱՅԱՆԵ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ
12.12.2014թ.
տեղեկատվական-վերլուծական բլոգ ՝ լրագրողական թեմաներով, հիմնադրված 2013թվի օգոստոսի 15-ին Վանաձորում
Комментариев нет:
Отправить комментарий