ԼՐԱԳՐՈՂԱԿԱՆ ՆՈԹԵՐ: Մայրիկիս

вторник, 26 февраля 2019 г.

Ստորեւ ներկայացվում է վանաձորցի միայնակ թոշակառու, քիմիագործների թաղամասի տնակային ավանի 30 տարվա բնակիչ, նախկին երկարամյա քիմմանրաթելագործ-ինժեներ Քնարիկ Պապիկյանի բանաստեղծությունը, որ տարիներ շարունակ վերջինս պահել է իր անձնական արխիվներում՝անգամ անգիր պահելով մտքում, եւ միայն վերջերս որոշեց հանձնել ընթերցողի դատին:

Տխուր նստած թմբի վրա,

Հեռու դաշտում անաղմուկ,

Իմ որբացած հոգու վրա

Վիշտ է պատել մի հատուկ:

Արցունքներիս շիթն է ընկնում

Հողմագալար թմբի մեջ,

Նայում եմ միշտ ու խոնարհվում

Մի շիրիմի՝ ես անվերջ:

Գլորվելով միշտ ընկնում են

Արցունքները աչքերիս,

Ոււ անձրեւի պես թրջում են

Գերեզմանը մայրիկիս:

ՔՆԱՐԻԿ ՊԱՊԻԿՅԱՆ