Ում ճակատին ինչ գրված է ի վերուստ՝այն էլ կլինի

            Աստված ինչ կանխորոշել է քեզ համար՝այն էլ կլինի

Մարդու ճակատագիրը կարող է կախված լինել անգամ՝աննշան հանգամանքներից;1988թվի երկրաշարժից հետո, երբ արդեն էվակուացման ենթակա բոլոր խմբերն՝իրենց մանկավարժներով ձեւավորվել էին, բայց իմ հարազատները նոր էին դժվարությամբ համակերպվել այն մտքի հետ, որ առաջին անգամ պետք է մեն-մենակ երկարատեւ ժամանակով կտրվեմ երկրից, իրենցից, պարզվեց, որ այդ պահին մի խումբ դեռ մնացել է՝Լենինգրադի հայկական համայնք մեկնող, հայկական ժամանակավոր դպրոցում էլ մանկավարժի անհրաժեշտություն կա․մեկնումին մնացել էր 2-3 ժամ, եւ, փաստորեն, նախապատրաստվելու շատ կարճ ժամանակ կար։,,Բա էդ 2-3 ժամում ես ո՞նց հասցնեմ պատրաստվել, անհրաժեշտ իրեր հավաքել-վերցնել,,-կացուկամի մեջ էի ընկել։,,Դե ուրեմն քեզ մնաց վաղվա Բելառուսիայի խումբը․վաղը մի խումբ էլ Բելառուսիա է մեկնելու,,-հայտնեցին այս գործի կազմակերպման միջնորդ-օղակ հանդիսացող բարեկամներս։Ու ես հաջորդ օրն ,,իրերս հավաքելով,,՝Երեւանի պիոներ-պալատի մոտ կանգնած ավտոբուսով, մորեղբորս կնոջ/ով հիմա Լոս-Անջելեսում է/ ուղեկցությամբ ուղեվորվեցի օդանավակայան, այնտեղից էլ՝դեպի Բելառուս․ու իմ նման այլ էվակուացվածների ու մանկավարժների հետ՝հայտնվեցի Բելառուսիայի ,,ծմակներում,,/գեղեցիկ սոճիներով ու սկյուռիկներով հարուստ անտառի մեջ, որտեղ տեղակայված էր Մինսկից ոչ հեռու, Վիլնյուսին սահմանակից ,,Զուբրյոնոկ,, ճամբարը, որտեղ էլ բացվել էր ժամանակավոր հայկական դպրոց, որտեղ էլ առաջին անգամ ինձ դրսեւորեցի որպես մանկավարժ/չնայած մանկավարժի դիպլոմ ունենալուն, մինչ այդ, սակայն գրասենյակային աշխատող էի, նաեւ՝գրադարանավար, քաղլուսկաբինետի վարիչ՝մանրաթելերի գործարանում/․բայց՝ուրախ եմ դրա համար էլ, որովհետեւ անմոռանալի տպավորություններ ունեցա,շփվելով բելոռուս ժողովրդի հետ։/այդ մասին գրեցի մի ամբողջ հուշագրություն, նամակներ, սրամտություններ, հարստացրի անձնական ֆոտոալբոմս․․․/

Ցավոք, 6 ամիս մանկավարժ աշխատելիս չհասցրի Բելառուսի իրավաբանական հեռակա ընդունվել/թեպետ՝այդ առթիվ դպրոցի Բելառուս տնօրինությունից համապատասխան բնութագիր ձեռք բերեցի/։Որովհետեւ մինչեւ 6 ամիս հասարակագիտություն եւ իրավունքի հիմունքներ առարկայի մանկավարժ աշխատելու/որ իրավաբանական ընդունվելու պարտադիր պայման էր /վերաբերյալ տեղեկանք բնութագիր ձեռք բերեցի, դրանից հետո դպրոցը փակվեց, ու ես,վերադառնալով Հայաստան/բայց՝մտադրվելով փաստաթղթերս Մինսկի համալսարանի իրավաբանական հանձնման համար կրկին ետ վերադառնալ/ տեսա, որ իմ անհրաժեշտությունն ահավոր մեծ է հայաստանում՝իմ ընտանիքի համար, ես չէի կարող ծնողներիս թողնել ,,անտեր,, վիճակում, դպրոցական եղբորս  ճակատագիրն էլ էր մտահոգիչ․․․․Այդ ժամանակահատվածում նախկին կոմունիստական մաֆիոզ-կլաններն, օգտվելով երկրում խառնակ ժամանակներից, մարնաթելերի գործարանում 25 տարի կադրերի բաժին ղեկավարած հորս դեմ քրեական գործ էին ,,թխել,,՝գործարանի նոր ղեկավարության հրահրմամբ/ ի պատասխան այն բանի,որ հայրս բողոք-նամակներ էր ուղարկել կոռուպցիայի դեմ պայքարի առաջամարտիկ համարվող, վերակառուցման գործին ձեռնամուխ եղած Թելման Գդլյանին/։Ու ես անգամ ժամանակ չգտա, որ 6 ամսվա ընթացքում, քանի դեռ իրավունք կար ազատ տեղաշարժվել ԽՍՀՄ տարածքում, մեկնել Բելառուս եւ փաստաթղթերս հանձնել իրավաբանական․․․մնացի ու մնացի Հայաստանում․․․հետո մութն ընկավ, ,,լույսերը հանգան,, ու ասին՝,,Ժողովուրդ, ուշ է, գնացեք քնելու․․․,,։Էլ ի՞նչ Բելառուս, ի՞նչ իրավաբանական․․․չէիր իմանում օրդ երբ սկսվեց, երբ ավարտվեց, ու մենակ մտածում էիր, թե ոնց պաշտպանվես վերակառուցման հակառակորդներից կամ փողդ փրկես արժեզրկումից․․․Ու ինձնից անկախ՝արդեն ոչ միայն իմ կամ իմ ընտանիքի, այլեւ՝ուրիշների շահերն սկսեցի պաշտպանել՝հայտնվելով քաղաքացիական հարթակում, լրագրողի կարգավիճակում․․․երեւի Աստված էլ ինձ համար դա էր կանխորոշել․․․

ԳԱՅԱՆԵ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ,Վանաձոր, ազատ լրագրող, բլոգեր