Հին ձորագէսցիների չնախատեսված հանդիպում

 Էս ֆեյսբուքն էլ որ չլիներ, հին ձորագէսցին հին ձորագէսցուն կարող է 5 մետրից էլ չճանաչեր

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Օգոստոս ամիսն արտեկիր գնացած-վերադարձած ձորագէսցիների պատահական հանդիպման ամիս դուրս եկավ։Վերջին 10 օրում հերթով,շարքով՝արտերկրից վերադարձած հին ձորագէսցիների հանդիպեցի Վանաձորում՝զուտ պատահաբար․Հերիքնազ Շեկոյան, Հովիկ Մատինյան, հաջորդը՝Վահագ Հովսեփյան․նշեմ, որ Վահագն ինձ ազգական չի, պարզապես՝ազգանվանակից, այնպես, ինչպես Ձորագէսում ապրած այլ Հովսեփյաններ/բացառությամբ՝հորեղբորս դուստր Մելանյա Հովսեփյան-Մարտիրոսյան-Շոլինյանի/։

1954թ․ծնված Վահագենց ընտանիքը 70-ականներին Կիրովական տեղափոխվեց․մինչ այդ,նրա ծնողները՝լուսահոգի Կոլյա Հովսեփյանն ու Վարսիկ Ավագյանը մանկավարժ էին երկար տարիներ աշխատել Ձորագէսի դպրոցում։Վահագենց ընտանիքը բնակվում էր Ձորագէսի հացի փռի կողքի շենքում։Հետագայում՝70-80-ականներին Կիրովական տեղափոխվելուց հետո,ընտանիքի երիտասարդ անդամներն իրենց ընտանիքները կազմեցին, իսկ 88-ի երկրաշարժից հետո ոմանք հեռացան երկրից՝տարբեր ուղղություններով/այնպես, ինչպես շատ-շատերը Հայաստանում՝վերջին 35 տարում/։Մոտ 3 տասնամյակ Վահագնը իր ընտանիքով բնակվել է արտերկրում․մասնավորապես՝Նորվեգիայում /ինչի մասին ավելի վաղ տեղեկացել էինք ֆեյսբուքից,երբ Վահագնը,տեսնելով ,,Ձորագէս,, խմբում տեղադրած մեր նյութերն ու նկարները, 2016թվին գրեց․,,Բարեվներ Նորվեգիայից․Ձորագէսի նկարներն ինձ շատ հուզեցին,,/։

   Չնայած Վահագին չէի տեսել երեվի թե մի 40-45 տարի, բայց տեսնելով, որ մոտ 5 մետր հեռավորությունից  դիմացից եկող-մոտեցող մարդը ձեռքն աչքերին հով արած՝ուշադիր նայում է ինձ, ու մոտենալով՝սկսեց ժպտալ, հասկացա, որ այո, ինքն է՝Վահագն Հովսեփյանը։Մինչ մենք մի քանի րոպե զրուցում էինք՝հին ձորագէսցիներից ու մեռնող-ապրողից, մեկ էլ տեսնեմ՝Վահագը հանդիպակաց մայթին մի ձորագէսցի էլ է հայտնաբերել, ու ,,էն Գագոն չի՞,, ասելով միանգամից ձորագէսցիավարի ձայն տվեց․,,Գագո՜․․այ Գագո․․․,,։Երեվում էր, ում ձայն էր տալիս, նա դեռ տեղը չէր բերում Վահագին, քանի դեռ ,,Ապեր, դու Գագոն չե՞ս,,-հարցը լսելուց հետո չեկավ ու մոտեցավ մեզ։Վահագի հետ ողջագուրվելուց հետո Գագիկը/հին ձորագէսիներ Վազգեն Սարգսյանի եվ ակումբի վարիչ ընկեր Նազիկի որդին՝1960թվի ծնված/ սկսեց հետաքրքրվել վերջինիս որպիսությամվ՝ճշտելով գալ-գնալու ժամկետները, եվ շտապեց իր գործին։Եվ մինչ մենք շարունակում էինք զրույցը՝,,ով ողջ՝ով մեռած,, թեմայով ու ձորագէսյան հիշողություններ փոխանակելով, մեկ էլ ահա՝եվս մեկ հին ձորագէսցի տեսանք․մանկավարժ Ալլա Մելիքսեթյանը՝դսեղեցի ամուսնու հետ։ Ալլան էլ անակնկալի եկավ՝Վահագին տեսնելով,բայց․․․ստիպված էր հիշեցնել իր մասին, քանի որ Վահագը դժվարությամբ հիշեց․այն բանից հետո, երբ հիշեցրի, որ Ալլան Ձորագէսի երկարամյա նախկին ուսուցչուհի ընկեր Թամազյանի եվ ՀԷԿ-ի հին աշխատող Վլադիմիր Մելիքսեթյանի դուստրն է/հնարավոր է, եթե ես ֆեյսբուքում ակտիվ գործունեությամբ զբաղված չլինեի, Վահագնը ինձ էլ  դժվարությամբ հիշեր, որովհետեվ իմ ֆեյսբուքյան տեսքը,նկարները շատ տարբեր են իմ նախկին մանկապատանեկան տեսքից․ի վերջո 4 տասնամյակ է անցել․․․․/։ Մի խոսքով, ձորագէսցիների չնախատեսված հանդիպում էր մայթի վրա, եվ այդ հանդիպումը եվ ջերմ հուշեր արթնացրեց, եվ տխուր հուշեր՝երբ հիշեցինք մահացած ձորագէսցիներին։Վահագը ցավով հիշատակեց այս տարի Լենինգրադում մահացած, 80-ականներից Կիրովականից էլ Լենինգրադում բնակություն հաստատած իմ սերնդակից Արմեն Հայկի  Սմբատյանին,ես՝հիշատակեցի 10 տարի առաջ մահացած մանկությանս ընկերուհու՝Գայանե Վազգենի Սարգսյանի մահվան մասին։

Ի դեպ, Վահագը հոյակապ կիթառ էր նվագում երիտասարդ ժամանակ։Հատկանշական է, որ Վահագի մեծ եղբոր՝Վաչեի որդի Վարդանն էլ՝ԱՄՆ-ում բնակվող, ջազ-տրիոյի հիմնադիր-ղեկավար է եվ հոյակապ կատարող։Նա 2 տարի առաջ Վանաձոր ԱՄՆ-ից կարճատեվ ժամանակով վերադառնալով,հանդես էր եկել Քիմիագործների մշակույթի պալատում։Իսկ այ Վահագնը ատեղյակ էր Վարդանի այցից եվ հարցրեց, թե ,,դա ե՞րբ է եղել,,/Մեկն սփյուռքի մի ծայրում, մեկը՝մի,կարող է եվ չիմանար․․․ֆեյսբուքն էլ որ չլիներ՝շատերս շատ բան չէինք իմանա,անգամ՝մեր հարազատների այցերը/։

Ինձ համար կարեվոր էր, որ Վահագն ասաց, որ կարդում է հոդվածներս/,,բա էդ հոդվածների համար քեզ չեն նեղու՞մ,,-հետաքրքրվեց/։Իսկ որպես հին հիշողություն,պատմեց, որ հորս հետ շախմատ է խաղացել Ձորագէսում/երեվի գետափին․որովհետեվ հայրս՝լուսահոգի Գեորգի Հովսեփյանը,ում Ձորագէսում եվ Թումանյան կայարանում եվ հարազատական միջավայրում Հովիկ էին ասում, ու որը կարգային շախմատիստ էր, 1969թվին եղել է Կիրովականի շախմատի չեմպիոն, սիրում էր գետափին լողալուց հետո շախմատ խաղալ՝1960-70-ականներին/։

Հատկանշական է, որ մեր զրույցն ընթանում էր ,,Մաստեր,, խանութի մոտ,այդ անունը վանաձորյան տնտեսական խանութը պատահական է ընտրել,բայց ,,Մաստեր,, բառն ինձ համար որպես Հատուկ անուն է թանկ,քանի որ չնայած Ձորագէսում մի քանի վարպետներ էին աշխատում ՀԷԿ-ում, բայց՝միակ ,,Մաստերը,, լուսահոգի պապս էր՝1915թվի մեծ եղեռնը վերապրած Գարեգին Հարությունյանը, ում ավագ սերունդն առավելապես ,,Մաստեր,, էր ասում․անգամ՝փեսաներն ու կինը՝լուսահոգի տատիկս։Դառնանք զօղորմին տանք նաեւ հէկ-ի մյուս վարպետներին՝Սուրեն Միքայելյանին,Դերենիկ Մխոյանին,Գրիգոր Մկրտչյանին,ուստա Կարոյին։

ԳԱՅԱՆԵ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ,Վանաձոր