Նոյեմբերի 15-ին Լոռու մարզի նախկին Գուգարքի շրջանի Ձորագես ավանի բնակչուհի, 1913թ. Վահագնի գյուղում ծնված, երջանկահիշատակ Արաքսյա Կոստանդյանը կդառնար 100 տարեկան: Ամուսնու ՝1911թ. Արեւմտյան Հայաստանում ծնված, Մեծ Եղեռնը վերապրած Գարեգին Հարությունյանի հետ Ձորագեսում բնակվել է 1932թվից ՝ ՀԷԿ-ի հիմնադրման օրվանից մինչեւ 1989թ. ՝ մահկանացուն կնքելը: Երկար տարիներ, մինչեւ թոշակի անցնելն աշխատել է Ձորագեսի բանվորական ճաշարանում, որպես վարիչ ՝ վայելելով կոլեկտիվի, ինչպես նաեւ ավանի ու շրջակա բնակավայրերի բնակիչների հարգանքը:Սիրող մայր էր, հմուտ տանտիկին, նաեւ ՝ գիրուգրականության երկրպագու:Սիրում էր հումորն ու երգիծանքը, ընթերցասեր էր, բաժանորդն էր ,,Հայաստանի աշխատավորուհի,, ամսագրի, խնամքով պահպանում էր ամսագրի ու ,,Տնային տնտեսուհի,, հավելվածի բոլոր տարիների համարները: Ճակատագրի բերումով Արաքսյայի ամուսինը՝ վաստակավոր էներգետիկ վարպետ Գարեգինն իր մահկանացուն կնքեց կնոջ մահից 13 տարի անց ՝ 2002թ.նոյեմբերի 13-ին: Ահա թե ինչու, Գարեգինի հուղարկավորության օրը ՝ 2002թ.նոյեմբերի 15-ին, հարազատները ցավով նկատեցին, որ նրա մահը կնոջ ծննդյան օրվան տխուր նվեր եղավ: Գարեգին Հարությունյանի ու Արաքսյա Կոստանդյանի 2 որդիներից ավագը ՝ Միհրանը /Յուրա /, որ 70-ականներին հայտնի ակկորդեոնահար էր Երեվանում, իր մահկանացուն կնքեց 2009թ. Ամերիկայում, ուր տեղափոխվել էր 2004թ. ՝ զավակների մոտ, որոնք էլ այնտեղ էին գաղթել 90-ականներին ՝ Երեվանից: Կրտսեր որդին ՝Գերասիմը, որ շարունակեց հոր մասնագիտությունն ու բարձրագույն կրթություն ստացավ, ինչպես նաեւ կրտսեր դուստրը ՝ Լամարան /արեւելյան լեզուների մասնագետ, համալսարանավարտ /, իրենց ընտանիքներով բնակվում են Երեվանում: Իսկ ավագ դստեր ՝երջանկահիշատակ Սեվիլյայի /որ դարձավ համալսարանավարտ- տնտեսագետ / երեխաները բնակվում են Լոռիում: Այսօր նրանք բոլորը, ովքեր ողջ են, երախտագիտությամբ ու սիրով են հիշում թե Գարեգինին, թե Արաքսյային: /Վարպետ Գարեգինին նվիրված հոդվածը զետեղվել է www.azatankakh.blogspot.com բլոգի 2012թ.ապրիլի19-ի համարում/
ԳԱՅԱՆԵ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ
տեղեկատվական-վերլուծական բլոգ ՝ լրագրողական թեմաներով, հիմնադրված 2013թվի օգոստոսի 15-ին Վանաձորում