Translate

Translate

Translate

воскресенье, 16 июня 2019 г.

Լրագրողական մանրապատումներ՝անտիպ նյութերիս արխիվից

1990-ականների վերջերն էր։Լոռու մարզպետարանի մի պաշտոնյա՝կրթության բաժնից,ճշտելով  ,,Առավոտի,, թղթակից լինելու հանգամանքս, մարտական տոնով հարցրեց․,,Էն ձեր թերթում է՞ր, որ անշնորհք-անշնորհք բաներ էին գրել,,։Այդ կապակցությամբ կասկածելով, թե ,,անշնորհք-անշնորհք ,, ասվածը կարող է կրթական համակարգի կոռուպցիոն երեւույթներին վերաբերվող իմ մի տեղեկատվությունն էլ լինի, ասացի, որ թղթակիցը ես եմ, եթե իմ գրածին է վերաբերվում, խնդրում եմ ասել, թե ինչումն է հոդվածի մեջ նշված սխալը կամ որն է զայրույթի պատճառը։Այստեղ ,,Օհանը վախեց, իր երգը փոխեց,, ու թե՝,,Վայթե ,,Առավոտը,, չէր գրել, ,,Ազգն,, էր գրել, ու սկսեց արդարանալ, թե ինքը չի կարդացել, ուղղակի ուրիշներն են պատմել․․․․

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Լոռու մարզպետարանում կայացած մամուլի ասուլիսի ժամանակ/1998թիվ/, որ վարում էր նորանշանակ փոխմարզպետ, ՀՅԴ անդամ Դավիթ Լոքյանը, մի հարբած այցելու ներս մտավ ու փորձեց ինչ-որ խնդիր բարձրացնել՝փոխմարզպետին դիմելով ,,նաչալնիկ,, տիտղոսով։Անկոչ հյուրին մի կերպ համոզելով դուրս տանելուց հետո/որին հաջորդեց ,,Էրնեկ ես էլ նաչալնիկ լինեի,,/,Լոքյանն սկսեց արդարանալ, թե ,,Ինձ թվաց լրագրող է, դրա համար ներս հրավիրեցի,,։Միջադեպն ունեցավ շարունակություն․քանի որ հարբած այցելուին ոչ ոք չէր ուզում լսել,ուստի վերջինս սպառնաց ներքեւում նստացույց հայտարարել ու սպառնալ, որ այն սիրով կնկարահանեն այդտեղ գտնվող ԶԼՄ-ները։

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

1988թ․,,Առավոտ,, թերթից հանձնարարել էին, որ լուսաբանեմ կառավարության արտագնա նիստը, որ գլխավորում էր պատգամավոր Վիկտոր Դալլաքյանը։Նախապես՝Դալլաքյանը զանգել էր մեր տուն, եւ մորիցս հետաքրքրվել, թե ինչ արտաքին ունեմ, որ ինձ ճանաչի/,,նիհարիկ է՞, թե՞չաղլին,,/։Նշված ժամին գնացի մարզպետարան, որտեղ պետք է մարզպետի մոտ լիներ նախնական հավաքը, ու սպասեցի, որ Դալլաքյանը դուրս գա աշխատասենյակից,եւ դուրս գալուց հետո, երբ մոտեցա,երեւի ենթադրեց, որ պարզապես քաղաքացի եմ՝իրեն որեւէ խնդրով դիմող, ու ասեց․․,,Ասա, շուտ-շուտ, վռազ եմ,,․բայց երբ ներկայացա որպես ,,Առավոտի,, թղթակից, ում հենց ինքն էր հրավիրել, մեղմացավ ու ասեց՝,,Հա՜․․․էդ դու ե՞ս․․․արի ներս,,։

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Պատգամավոր Դալլաքյանի մասնակցությամբ տեղի ունեցած մի միջոցառման առթիվ հոդվածիս մեջ տպագրական վրիպակ էր հայտնվել․բայց իմ միջամտությամբ հաջորդ օրն ուղղվել էր։Երբ մի ուրիշ միջոցառման ժամանակ/ դպրոցի շենքի բացում էր/Դալլաքյանին ասեցի, որ վրիպակն ուղղվեց, ասեց․,,Գիտե՞ս, որ վրիպակն ուղղվում է, կրկնակի գովազդ է գնում․երկու անգամ է շեշտվում նույն միջոցառման մասին,,։

-------------------------------------------------------------------------------------------------

2003թվի խորհրդարանական ընտրությունների ժամանակ պատգամավոր Դալլաքյանը, որ կրկին առաջադրվել էր որպես պատգամավոր, Վանաձորի շուկայում առեւտուր էր անում՝զրույցի բռնվելով վաճառողների հետ։Մի կին զայրացած դիտողություն արեց, թե ,,Դուք էսօր իրավունք չուենք քարչոզչություն անեք,,։,,Ես քարոզչություն չեմ անում, առեւտուր եմ անում,,-հանգիստ պատասխանեց Դալլաքյանը․այդ երկխոսությունը տպագրվեց ,,Առավոտում,,

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2002 թվին Վանաձորի ռադիոխմբագրության /արդեն՝,անվանափոխված որպես ,,Հյուսիսային ալիք,,/խմբագիր Սամվել Դուրինյանին մի օր հարցրի, թե ինչու՞ կեսժամանոց հաղորդման վերջին 10 րոպեի ընթացքում երաժշտություն է հնչում, մինչդեռ կարելի էր այդ ժամանակը լցնել որեւէ տեղեկատվությամբ։Վերջինս մի պահ լուռ մնաց, հետո թե՝,,Ես հիմա գլխի եմ ընկնում, որ դու պատրաստվում ես քննադատական հոդված գրես, ու ինձ հոգեբանորեն նախապատրաստում ես,,։

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ընդդիմադիր կուսակցություններից մեկի դահլիճային հանդիպման ժամանակ/2000-ականներն էին, Քոչարյանի իշխանության տարիները/,որին ներկա էին նաեւ լուսաբանող հեռուստալրագրողներ՝նկարահանման սարքերով,ռադիոլրագրող Սամվել Դուրինյանը,նստելով դահլիճի առաջին շարքում՝իմ կողքին, ասաց․,,Ես էլ Գայանեի  մոտ նստեմ, որ ընդդիմություն երեւամ,,։

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1998թվին Լոռու մարզպետարանում խորհրդակցություն էր՝ձեռնարկությունների տնօրենների մասնակցությամբ․հավաքվել էին, որ պարզեն, թե ինչ խնդիրներ կան, որոնք խանգարում էին գործարանների աշխատելուն։Ռադիոլրագրող Դուրինյանն ասաց․,,Ձեռնարկությունները կանգնած, տնօրենները՝նստած,,։Հենց դա էլ դարձրի վերնագիր՝հաջորդ օրը լույս տեսած հոդվածիս համար։

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

,,Փակագիծ,, թերթի 3-ամյա հոբելյանի ժամանակ, որ կայացավ մայրաքաղաքում, հենց խմբագրությունում, տարբեր քաղաքական գործիչների, պատգամավորների ու լրագրողների մասնկացությամբ, ընթերցվեց ԱԺՄ նախագահ Վազգեն Մանուկյանի շնորհավորական ուղերձը, քանի որ ինքը դեռ չէր եկել։Այդտեղ գտնվող գրող-հրապարախախոս, երգիծաբան, ,,Ոզնի,, ամսագրի երկարամյա խմբագիր Արամայիս Սահակյանն ասաց․,,Եթե կես ժամվա ընթացքում չեկավ, մենք բոլորս կգնանք նրա ետեւից,,։

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2004թվին Հայկոմկուսի Վանաձորի գրասենյակում ասուլիսի ժամանակ քաղկոմի առաջին քարտուղար Անդրանիկ Ղուկասյանը մտահոգություն հայտնեց Քիմիագործների այգում գտնվող զինվորի արձանի անբարեկարգ վիճակի առթիվ, ասելով․,,Զինվորի ավտոմատի կեսն արդեն չկա․էն մյուս կեսն էլ որ չլինի, զինվորն ի՞նչ է ձեռքին բռնելու,,

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

1995թիվն էր․զանգեցի ,,Վերածնունդ,, թերթի գլխավոր խմբագիր, երգիծաբան-հրապարակախոս-լրագրող Սամվել Խալաթյանին,որպեսզի ճշտեմ, թե երբ է տեղում, որ հոդված ներկայացնեմ․ասի՝,,Դուք մինչեւ ե՞րբ եք էդտեղ,,․ասեց՝,,Մինչեւ թոշակի գնալս էստեղ եմ,,։

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ԳԱՅԱՆԵ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ

воскресенье, 2 июня 2019 г.

,,Տարին տարուն երնեկ կուտա, ամեն գարուն երնեկ կուտա,,

Օրերս երաժշտական դպրոցի ուսուցչուհուս տեսա պատահաբար/որ իմ մանկության հիշողությունների մեջ է նաեւ/․երկուսս էլ ուշ երեկոյան տուն էինք վերադառնում։Հին հիշողություններով կիսվեցինք,հին ու նոր լուսահոգիներին հիշեցինք, ճշտեցինք, թե մեր հին ծանոթներից ,,ով՝սաղ, ով՝մեռած,,․․․․ով ՝որ երկիր է տեղափոխվել ու բնավորվել-տնավորվել անկախությունից հետո, ով՝ինչ հաջողությունների  է հասել կամ անհաջողություններ ունեցել արտերկրում․․․Զրույցի ընթացքում զարմանքով հիշատակեց ու ճշտեց տարիքս՝,,Էդքան կա՞ս․․․ուրեմն էսքան տարի է անցե՞լ․․․հեչ չեմ հավատում,,/ինքն ինձնից 15 տարով է մեծ, եւ իմ սիրելի ուսուցչուհիների թվին է պատկանում,,/․․․Համ զարմացանք, համ սարսափեցինք,թե ե՞րբ անցան անկախության 30 տարիները/ժողովրդական լեզվով ասած՝,,շան մսի պես կերան,, մարդկանց տարիները․ամենաիսկական իրավիճակի փոփոխությունը երկրաշարժից հետո էր, հետո մի իրավիճակային փոփոխություն էլ եղավ 1998թվի իշխանափոխությունից հետո․․․/

Ինձ համար զարմանալի էր այն, որ վերջինս, տարիներ շարունակ ապրելով Ռուսաստանում/90-ականներից հետո/, ռուսական թոշակ չէր ստանում, եւ հպարտությամբ ասաց․,,ես Հայաստանի քաղաքացի եմ, Հայաստանի թոշակառու եմ․․․․ու գիտե՞ս, էս մի տարի է ՝եկել եմ, բայց հեչ չեմ ուզում հետ գնամ․․․երեխեքս էլ են ուզում հետ գան․․․,,։

Ինչ լավ է, որ դեռ մարդիկ կան, որ ,,քոչվորի,, հոգեբանությունից դուրս են եկել․․․

ԳԱՅԱՆԵ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ