Փետրվարի 13-ը իմ կյանքում ճակատագրական դեր խաղացած, դեռահասության տարիների ընկեր, իսկ հետագայում՝կյանքի ընկեր դարձած անձի՝Վ․Մ․-ի ծննդյան օրն է․նա կդառնար 61 տարեկան՝եթե ողջ լիներ։Ուսանողական տարիներին, 2-րդ կուրսում ուսանելիս մեր քաղաքացիական միությունը՝ավելի քան 1 տարի տեւած, քաղաքացիական բաժանումով էլ ավարտվեց։Եվ անկախ նրանից, թե նրա հետ կապված հուշերն ավելի շատ հաճելի են եղել, տհաճ, ուրախ կամ տխուր՝դրանք իմ կյանքի անբաժան մասն են կազմում եւ ժամանակ առ ժամանակ հիշեցնում իրենց մասին այն ժամանակ, երբ հիշողությունս բեռնաթափված է լինում այլ հիշողություններից։Այդ առթիվ տարիներ առաջ գրեցի ,,Դառն հուշ,, բանաստեղծությունը՝,,Ես եւ իմ պոեզիան,, բլոգային նյութում, ինչպես նաեւ՝,,Կոտրված դուխու տուփը,, ինքնակենսագրական վիպակում։Մեր անսպասելի ընկերությունը՝պատահական ծանոթությամբ սկսված, այնքան էլ ամուր չէր, բայց՝երկարատեւ պատմության վերածվեց, ու ամեն անգամ մեր հերթական գժտությունից հետո, ես համոզված էի, որ նա երբ էլ վերադառնա, ես կրկին ընդունելու եմ նրան․ եւ ներելու՝կտրուկ մերժելով նրա հետ գժտության շրջանում հայտնված ընկերության այլ առաջարկներ․սա հայ ավանդական կնոջ մշտական գործելակերպն է․հնազանդություն ճակատագրին։Նրա հետ եւ լավ հիշողություններ են եղել, եվ վատ, իսկ տխուր հիշողություններից իմ մեջ տպավորվել է այն, որ երբեմն հանկարծակի ընկնում էր Վիսոցկու տխուր երգերի ազդեցության տակ, ու կանխազգում իր անժամանակ վախճանը, ինչը սարսափեցնում էր ինձ։Մեր համատեղ միության ընթացքում ծնվելիք երեխան լույս աշխարհ չեկավ, որովհետեւ նրա հարազատներից մեկը դիտմամբ թե չմտածված, անհեռատեսորեն՝ նրա ծննդյան օրն ինձ համոզեց շամպայն խմել՝,,գոնե մի փոքր,,․իսկ ես չգիտեի, որ այդ վիճակում գտնվող կանանց ալկոհոլը հակացուցված է։Երկուսս էլ շատ ծանր տարանք կատարվածը, բայց՝դրանից հետո մեր առանց այդ էլ խախուտ միությունն ավելի խոցելի դարձավ, ու դրանից մեկ ամիս անց՝մեր ճանապարհները բաժանվեցին,ես հեռացա՝հակառակ նրա զգուշացումներին, որ դրանից հետո մենք այլեւս երբեք չենք միանա, բայց՝մեր հարաբերությունները նոր որակ ստացան․մենք արդեն նշանվածների նման էինք՝ամուսնությունից հետո, ինչն անսովոր իրավիճակ է․ես պայման էի դրել, որ մեր համատեղ կյանքը կվերականգնվի միայն այն դեպքում, եթե մենք առանձնանանք նրա ծնողներից,որոնք երբեմն անհարկի միջամտում էին մեր կյանքին, ու այս կարգի հարաբերությունները ձգվեցին եւս մեկ տարի, որովհետեւ իմ ծնողներն էլ պայման դրեցին, որ մինչեւ ես բուհը չավարտեմ, իրենք չեն ցանկանա, որ մենք կրկին համատեղ միություն կազմենք․․․Ի վերջո այդ ամենն ավարտվեց մեծ գժտությամբ եւ վերջնական բաժանումով․․․Մեր բաժանումից 10 տարի անց՝1994թվին, երբ նա արդեն մեկ ուրիշի հետ էր վաղուց միություն կազմել/այդպես էլ ժառանգ չունենալով/, ես պատահաբար տեղեկացա, որ նա դաժան մահվան է ենթարկվել Ռուսաստանում, ուր մեկնել էր արտագնա աշխատանքի, իսկ աճյունը տեղափոխվել է Հայաստան՝իր ծննդավայր-գյուղը։Հիմա ոչ մի կերպ չեմ կարողանում պատկերացնել, թե ինչպիսին կլիներ նա՝61 տարեկան հասակում, որովհետեւ իմ հիշողություններում նա 16-24 տարեկան է․այնքան, որքան եղել է մեր ընկերության ու համատեղ կյանքի շրջանում։Իսկ ամենաերջանիկ հիշողություններից մեկն այն էր, որ առաջին կուրսում բոլորից գաղտնի՝ամեն ամիս գնում էի փոստային բաժանմունք՝ստանալու բանակից ուղարկված նրա ցպահանջ նամակները՝հեռավոր Խաբարովսկի երկրամասից, Խանտիմանսիիսկից․․․․մինչ օրս այդ նամակները պահում եմ սրբությամբ՝իմ անձնական արխիվներում։
․․․Երբ այսօր պատահարաբար հանդիպեցի իմ հարազատներից մեկին, ով մշտապես դեմ էր մեր միությանը, ու տեղեկացրի, թե ինչ օր է այսօր՝զարմացած ասաց․,,Ոնց էլ հիշում ես․․․․,։Իսկ ինչպե՞ս կարող ես չհիշել քո կյանքի առանցքային օրերը, ճակատագրական դեպքերն ու մարդկանց․․․․Չէ՞ որ մարդը կենդանուց հիշողությամբ է տարբերվում․․․․Միգուցե՝հետագայում գրեմ նաեւ նրա հետ կապված այլ հիշարժան դեպքեր․․․․
․․․Նրանից բաժանվելուց տարիներ անց՝նոր, լուսավոր կետ հայտնվեց իմ կյանքում, բայց՝90-ականների խավարը այդ լույսը քշեց դեպի Ռուսաստան՝արտագնա աշխատանքների, իսկ հետո՝անհայտություն։Ու այդ առթիվ տարիներ առաջ գրեցի հերթական բանաստեղծությունը՝,,Ուշացած սեր,,։
․․․․Ողբանք մեռելոց, կոչենք ապրողաց․․․
ԳԱՅԱՆԵ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ
