Translate

Translate

Translate

пятница, 29 марта 2019 г.

Այսօր մայրաքաղաքում տեղի կունենա ,,Ղրիմյան գարունը,,ցուցահանդեսի բացումը՝կազմակերպված Ղրիմի բարեկամներ համայնքի եւ Երեւանում գիտության ու մշակույթի ռուսաստանյան կենտրոնի կողմից, նվիրված Ղրիմի՝Ռուսաստանի հետ վերամիավորման 5-րդ տարեդարձին։Այդ առթիվ երեկ համացանցով հրավեր ստացանք եւ միջոցառումների ծրագիր։Միաժամանակ տեղեկացանք, որ այդ միջոցառման ծրագրի շրջանակներում կամփոփվեն ավելի վաղ հայտարարված ստեղծագործական մրցույթի արդյունքները՝,,Ես սիրում եմ Ղրիմը,, թեմայով, ու այդ մրցույթին ներկայացված մեր աշխատանքն արժանացել է պատվոգրի։Նշեմ, որ այդ թեմայով ներառված 5 խորագրերից ընտրել էի երկուսը՝,,Ինչու եմ երազում այցելել Ղրիմ,, եւ ,,Արցախի ու Ղրիմի հարցերը, նմանությունները եւ առանձնահատկությունները,,։Ցավոք, միջոցառմանը չեմ կարող մասնակցել, բայց ՝սիրով կսպասեմ պատվոգրին, որ խոստացան ուղարկել։Հուսով եմ, բացակայությունս կհամարվի հարգելի, իսկ միջոցառման մասնակիցներին ցանկանում եմ բարի ժամանց։

ԳԱՅԱՆԵ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ,Վանաձոր, ազատ լրագրող, բլոգեր։

понедельник, 11 марта 2019 г.

Ինչու եմ ես ցանկանում այցելել Ղրիմ

Ղրիմը մեր ընտանիքի համար խորհրդանշական անուն է․նախ՝Հայրենական մեծ պատերազմ մեկնած եւ այլեւս ետ չվերադարձած պապիկիս՝Թումանյան կայարանի բնակիչ,Դսեղում ծնված, երկաթուղային Սարիբեկ Սմբատի Հովսեփյանի անունն է շաղկապված Ղրիմի հետ․ռազմաճակատից ուղարկված նրա վերջին նամակներն ուղարկվել են Ղրիմի կազմում գտնվող Կերչից․տարիներ անց հայրս նամակներ ուղարկեց Ղրիմի համապատասխան զինկոմիասարիատ, որպեսզի պարզեն, թե արդյո՞ք պապիս անունը կա Ղրիմում հուղարկավորվածների ցուցակում, բայց պատասխանեցին, որ չկա։ Հայրս՝Գեորգի/Ժորա/Սարիբեկի Հովսեփյանն  է 3 տարի ծառայել Ղրիմում՝1954-57 թվականներին, ռազմածովային նավատորմում, որտեղ մի քանի շնոհակալագրեր է ստացել՝շախմատի մրցումներում մասնակցելու,  եւ ինքնագործ խմբերում գործունեություն ծավալելու համար/հետագայում նա դարձավ շախմատային վարպետության թեկնածու, 1969թ․՝Կիրովականի շախմատի չեմպիոնն էր/։

1988թվին ես եւ մանկության ընկերուհիս՝լուսահոգի Գայանե Սարգսյանը, Կիրովականի քիմմանրաթելի գործարանի արհկոմի տուրիստական ուղեգրով աշնանը մեկնեցինք Ղրիմ,մեր տուրիստական խմբում եւ հայաստանցիներ կային, եւ միջինասիացիներ։ Եղանք Ֆեոդոսիա, Սիմֆերոպոլ,Ֆեոդոսիա, Կերչ, Ալուշտա քաղաքներում, եղանք թանգարաններում, պատմական վայրերում/,,կատակոմբներ,/,ֆեոդոսիայում՝նաեւ Այվազովսկու տուն-թանգարանում, երեկոյան զբոսանքներ էինք կատարում ֆեոդոսիայի ծովափին, հաճախում դիսկոտեկ։Ֆեոդոսիայում նաեւ այցելեցինք ընկերուհուս հայ ազգականին/կարծեմ նրա տատի եղբայրն էր, Հայրենական մեծ պատերազմի մասնակից/, ով տարիներ շարունակ արդեն բնակվում էր Ֆեոդոսիայում,ամուսնացել էր ռուս կնոջ հետ։

Ղրիմի մասին հիշողություններս դեռ տարիներ առաջ զետեղեցի սույն բլոգում։Կան բազում լուսանկարներ՝մեր էքսկուրսիայից/ի դեպ, մեր հետ ոչ միայն կիրովականցիներ կային, այլեւ՝հենց Ղրիմում հանդիպեցինք այդտեղ ծառայություն անցնող կիրովականցի մի երիտասարդի՝Արթուր անունով, որ իմանալով, որ մենք Կիրովակաինց ենք, խնդրեց, որ իր հարազատներին նամակ փոխանցենք, որը եւ սիրով արեցինք՝Կիրովական վերադառնալուց հետո։

Վերջին տարիներին մշտապես երազել եմ լինել Ղրիմում, եւ երբ ֆեյսբուքյան համախոհներիցս Ղրիմից լուսանկարներ են տեղադրում իրենց էջերում/մասնավորապես՝Իրինա Գիլյարովան/, կարոտս այդ նկարներից եմ առնում․այնպես, ինչպես իմ՝ 80-ականների ղրիմյան լուսանկարներից։





ԳԱՅԱՆԵ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ,Վանաձոր,ազատ լրագրող, բլոգեր

Հ.Գ.լուսանկարներում՝հայրս, Գեորգի/Ժորա/Հովսեփյանը ռազմածովային նավատորմում ծառայության տարիներին/1954-57թվեր/, եւ նրա հետ կապված փաստաթղթերը....նյութի ամենավերջում տեղադրված լուսանկարում՝1985թվին, ես եւ մանկությանս ընկերուհին՝Ղրիմում.Կերչ, 1985թիվ