вторник, 13 марта 2018 г.
,,էս քաղաքում վերջում կմնան մի քանի մարդ՝գելերը կգան կուտեն-կպրծնեն,,
-------------------------------------------------------
տեղեկատվական-վերլուծական բլոգ ՝ լրագրողական թեմաներով, հիմնադրված 2013թվի օգոստոսի 15-ին Վանաձորում
четверг, 8 марта 2018 г.
Կոտրված դուխու տուփը
Ամեն տարի մարտի 8-ին՝ես հիշում եմ այս դեպքը՝1975թե 1976թիվն էր․․․։Սովորում էի 8-րդ կամ 9-րդ դասարանում ու ծնողներիցս գաղտնի՝հանդիպում էի հարակից բակից մի տղայի հետ, որ չնայած փայլուն արտաքին չուներ, բայց՝լավ կիթառ էր նվագում եւ ուներ աղջիկներին ,,օձի լեզվով,, հրապուրելու ձիրք։Նա դասընկերուհուս եղբայրն էր, ում առաջին անգամ հանդիպել էի ,երբ մանկությանս բակային ընկերուհիներիս հետ գնացել էինք կինո՝մանկական ժամի, եւ վերջինս ինձ ,,հայտնաբերել,, էր, քանի որ նոր էի տեղափոխվել նոր դպրոց՝բնակության վայրի փոփոխության պատճառով․,,Կոնգոյից,, փոխադրվել էինք ,,քաղաք,,։Եվ ահա՝հետաքրքրվել-հարցուփորձ էր արել, եւ գտել, որ ,,արժե,, ինձ հետ ապագայի հույսեր կապել եւ ,,էն գլխից,,՝,,իրենով անել,,։Մեծ դժվարությամբ, բայց՝կարողացավ գրավել ինձ/թե նրանից էր,որ պատանեկան-անցումային շրջան էր, թե հետաքրքրությունից դրդված․․․թե ընդունված էր, որ ժամանակակից ,,պարմանուհիները,,պետք է անպայման ասպետ ունենան ու ընկերուհիների մոտ հպարտանան նրա արժանիքներով․․․թե կիթառի նվագը գրավեց․․․մի խոսքով՝սկսեցի հանդիպել հետը՝երաժշտական դպրոցից տուն տանող ճանապարհին, որի ընթացքում ինձ ուղեկցելու ,,բացառիկ,, հնարավորություն էր ստացել։Երբեմն էլ զբոսնում էինք քիմիագործների այգում կամ հասնում մինչեւ քաղաքային այգի, Լճեր, կամ՝պարզապես փողոցները ,,չափչփում,,։Տուն գնալուց հետո էլ հեռախոսով էինք ,,գյալաջի,, անում/ինքը երբեմն տանից էր զանգում, երբեմն՝փողոցի 2 կոպեկանոց ավտոմատ-հեռախոսներից, ու երբեմն լսում էի, որ կողքից պահանջում են, որ խոսակցությունն ավարտի/։Զարմուհիս, որ ինձնից 4 տարով մեծ էր ու ինձ համար ավագ քրոջ կարգավիճակում էր/նրա հետ էի մշտապես կինո-թատրոն գնում,համերգներ՝որոնց տոմսերը ձեռք էր բերում ծանոթների միջոցով, շփվում, հյուր գնում/, չէր խրախուսում իմ հանդիպումները, բայց զգուշացրել ու խիստ պատվիրել էր, որ հանկարծ չլինի թե ընկերոջիցս թանկ նվերներ ընդունեմ։Եվ ահա, մարտի 8-ին գնացի ժամադրության՝մեր մշտական հանդիպման վայր, ու տեսնեմ, որ մի տուփ՝հանդիսավորությամբ ցանկանում է հանձնել ինձ՝որպես մարտիության նվեր։Պարզվեց, այն ժմանակ լավ հարգի ,,Կարմիր Մոսկվա,, օծանելիք էր։Ես էլ զարմուհուս պատվերն անսալով՝կտրուկ հրժարվեցի օծանելիքն ընդունել, ու պատճառաբանեցի, որ տանը չեմ կարող բացատրել, թե ով է այն նվիրել։Ընկերս,երբ տեսավ, որ հորդորները չեն օգնում, զայրացած ասաց, որ եթե չվերցնեմ, այն կջարդի իմ աչքի առաջ։Եվ քանի որ դեռ երիտասարդության շեմը ոտք չէի դրել, ու կանացի պայուսակ չէի կրում, ուստի չէր կարող այն ,,խցկել,, չեղած պայուսակի մեջ․ձեռքերս էլ պինդ-պինդ մտցրել էի գարնանային թեթեւ վերարկուի գրպանների մեջ։Չօգնեցին նաեւ իմ հորդորները, թե ,,ավելի լավ է՝տանես մորդ կամ քրոջդ նվիրես,,․ասաց, որ նրանց համար էլ է գնել։Ու․․․ջարդեց այդ 10ռուբլիանոց դուխին, որի վրա, փաստորեն, ծախսվել էր նրա ուսանողական թոշակի 1/3-րդը։Դա իմ վրա շատ ծանր տպավորություն թողեց, ու մինչ օրս չգիտեմ՝ճիշտ վարվեցի,որ չընդունեցի նվերը՝նրան իսկապես վշտացնելով․ թե՞ սխալ։Իհարկե այդ դեպքը առիթ չդարձավ, որ մենք այդ օրը ,,խռովենք,, ու ,,խռով,, հեռանանք, բայց, տարիներ անց,նա իմ սիրտը կոտրեց՝այդ օծանելիքի տուփի նման։
․․․Անցել է ավելի քան 40 տարի։Այսօր առավոտյան զանգեց զարմուհիս եւ շնորհավորեց Մարտի 8-ս, ու ես նրան հիշեցրի այդ շատ հին դեպքի մասին, որից նա անգամ տեղյակ չէր․մի փոքր մտածեց ու ասեց՝,,Տեսնում ե՞ս ինչ ճիշտ խորհուրդներ եմ տվել քեզ,իսկ մարդիկ կային, որ ասում էին, թե ես քեզ սխալ խորհուրդներ եմ տալիս,,։
Ողբանք մեռելոց, կոչենք ապրողաց։
ԳԱՅԱՆԵ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ
տեղեկատվական-վերլուծական բլոգ ՝ լրագրողական թեմաներով, հիմնադրված 2013թվի օգոստոսի 15-ին Վանաձորում
Подписаться на:
Сообщения (Atom)