Պրակտիկանտի օրագրից

                                  

        ԱՆՏԻՊ ՆՅՈՒԹԵՐԻՍ ԱՐԽԻՎԻՑ

1982թ․Կիրովականի մանկավարժական ինստիտուտի լեզվագրական ֆակուլտետում ուսանողական պրակտիկա էինք անցնում՝ քաղաքի դպրոցներից մեկում, որտեղ պետք է դասալսումների ներկա գտնվելով՝ տեսնեինք, թե ինչպես են ուսուցանում փորձառու ուսուցիչները, որ մենք էլ ընդօրինակենք նրանց առաջավոր փորձը։Ստորեւ ներկայացվում է այդ առթիվ երգիծանքի գրչով գրված իմ հուշագրությունը, որ 34 տարի՝ անտիպ նյութերիս արխիվում էր, ու այն իմ առաջին երգիծական ստեղծագործությունն է, որ 1990-ականներին որոշեցի տպագրել ,,Գրական Լոռի,, ամսագրում, բայց՝ամսագիրը կարճատեւ գործունեություն ունեցավ եւ չհասցրի այնտեղ տպագրել, իսկ հետո արդեն նպատակահարմար չգտա այն թերթի տրամադրել՝հուսալով որեւէ գրական ուղղվածության թերթ գտնել։

---------------------------------------------------

Հայոց լեզվի դաս էր ՝Կիրովականի դպրոցներից մեկի 4-րդ դասարանում։Տարեց ուսուցչուհին մի խրոխտ հայացքով արագ ընդգրկեց դասարանը, բացեց դասամատյանն ու աշակերտներից մեկին հրավիրեց գրատախտակի մոտ։Վերջինիս պատասխաններից զգացվում էր, որ փոքր-ինչ կաշկանդվում է։Ուսուցչուհին անմիջապես դիտողություն արեց․

-Էնպես խոսիր, որ Հովհաննեսի ուշադրությունը գրավես։Տեսնում ե՞ս, արդեն ճլորել է։ 

Այնուհետ՝նրա մի երկու կցկտուր նախադասությունից հետո ամփոփեց․

-Մի նստի կորի է՜․․․զատ չգիտես։

Մինչ հաջորդ աշակերտը գրատախտակի վրա կկատարեր տրված հանձնարարությունը, դասարանին սկսեց հարցեր տալ։Ձեռք բարձրացնողները շատ քիչ էին։

-Ոնց որ ,,Արեգնազանի,, միջի քարացած աշխարհի բնակիչներն ըլեք։Աշոտ, դու պատասխանիր։

Պատասխանն այնքան էլ գոհացուցիչ չէր․

-Ցուցահանդեսային հիմարություններ ես  դուրս տալիս։Տղաներից է՞լ ով կպատասխանի․․․Ասա տեսնեմ՝աղջիկ ջան։

Գրատախտակի մոտ կանչվածն արդեն վերջացրել էր հանձնարարությունը։Մի դժգոհ հայացք նետելով նրա գրածին, ուսուցչուհին բղավեց․

-Հիմի հենց գլխին չտա՞մ՝աչքերը դուս թռչի․․․Արա, հազար անգամ եմ ասել՝հարցական նշանը բաղաձայնի վրա չդնեք, աջուձախ որտեղ ասես՝շպրտում եք։

Դասարանը կամաց-կամաց սկսել էր աշխուժանալ, բայց չհասցրեց իր բարձրակետին հասնել, որովհետեւ նույն պահին ամպի որոտի նման ճայթեց․

-Ա չայխանըմ չեք նստած է՜․․․ձեններդ կտրեք։

Եվ, ասես կռահելով, թե վտանգը որտեղից կարող էր սպառնալ, դիմեց վերջին նստարանի աշակերտին՝ծաղրելով․

-Էդ մինիստրության ներկայացուցիչն ի՞նչ բանի ա ըտեղ․․․

Հետո, դառնալով դեպի մեզ՝պրակտիկանտներիս, սկսեց բացատրել ,,մինիստրության ներկայացուցչի,, ով լինել․

-Երկտարեցի ա, հենց՝գրավոր ես տալիս թե չէ՝ձեռները ռուկի վերխ ա անըմ՝կանգնըմ։

Այնուհետ, դառնալով դեպի մեղավոր տեսքով գրատախտակի մոտ կանգնած աշակերտը, հրահանգեց․

-Մաքրի՝վեր ընկի։ 

Հերթը հաջորդինն էր, որի պատասխանի ընթացքում ինչ-որ մեկը տեղից գաղտնի հուշում էր։Դիտողությունը ՝հուշարարին ուղղված, չուշացավ․

-Քո բերանի համար ես տոպրակ եմ կարելու, աղջիկ ջան։

Արդեն զանգի ժամանակն էր, եւ աշակերտներն անհանգիստ շարժումներ էին անում։

-Էդ չուլուփալասներդ հլա մեք հավաքի, դեռ զանգից շատ կա։

Նախքան նոր դաս բացատրելը, առաջին նստարանի աշակերտուհուն նշանացի կանչեց գրատախտակի մոտ։Լավ չհասկանալով, թե իրենից ինչ է պահանջվում, վերջինս մոլորված տեսքով կանգնեց։

-Ախչի, բոյդ էի՞ չափում, մաքրի էլի, հեչ հոտառություն չունեք։

Աշակերտուհին սկսեց ձեռքով մաքրել գրատախտակը, որին հետեւեց ուսուցչի դիտողությունը․

-Քիչ էլ մնաս՝մազերովդ կմաքրես։

Այդ պահին հնչեց փրկարար զանգը, եւ դասն ավարտվեց։Իսկ նոր դասն այդպես էլ մնաց անավարտ։

ԳԱՅԱՆԵ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ, 1983թ․