,,Ոչ մեկի ներս չթողնեք,,

1991թվի վերջերն էր․2 տարի էր՝աշխատում էի Կիրովականի դատարանի գրասենյակում՝որպես քաղգործերով գործավար/1988թվի երկրաշարժից հետո ստիպված էի հրաժեշտ տալ քիմմանրաթելի գործարանին՝աշխատանքային կրճատումների կապակցությամբ․այնտեղ ներգրավված էի գրադարանային եւ այլ գրասենյակային աշխատանքներում՝5 տարի շարունակ/։Զուգահեռ՝ստիպված էի դատարանական աշխատանքին զուգահեռ՝նաեւ հասարակական կարգով ատենակալ լինել, քանի որ 1986թվից քիմմանրաթելի գործարանի կողմից ատենակալ էի ընտրվել, եւ այդ հանգամանքը շահարկելով՝անխնա ,,շահագործման,, էի ենթարկվում՝մինչեւ ուշ երեկո երբեմն ստիպված լինելով ներկա գտնվել դատական նիստերի ու, ըստ էության՝ձեւական ստորագրությամբ վավերականացնել դատական վճիռները, քանի որ առանց 2 ատենակալների մասնակցության՝դատական վճիռներ չէին կայացվում,իսկ այդ տարիներին ատենակալ գտնելը լուրջ խնդիր էր դատավորների համար, քանի որ հիմնարկները լուծարվել էին, նրանց կողմից ատենակալ ընտրվածներն էլ որը մահացել էր, որը հեռացել էր քաղաքից, որն էլ չէր ցանկանում ձրի՝ատենակալ նստել,քանի որ հիմնարկը կար, որ իր աշխատողների օրականները վճարեր ատենակալության համար/։Արդեն հոգնել էի դատական կռիվներից, դատարանի նախագահի անվերջ գոռգոռոցներից/որոնք ուղղվում էին նաեւ աշխատողներին/, հիստերիկ տեսարաններից, մյուս կողմից էլ՝տնակային պայմաններում գտնվող դատարանի ածուխի ,,ծուխումուրն,, էր առողջության վրա ծանր անդրադառնում,ցածր աշխատավարձի հանգամանքն էր դեր խաղում այն տարիներին, երբ տնից մի քանի ավտոկանգառ հեռու աշխատանքից վերադառնալը՝ մթության մեջ թաղված ու տարատեսակ հարբեցողներով ու մոլագարներով այն ժամանակ լցված քաղաքում/ի թիվս ԱՊՀ տարածքից ժամանած շինարարաների՝աղետի գոտի օգնության եկած/ վտանգավոր էր։Եվ ահա, փնտրում էի տանից առավել մոտ աշխատանք՝ավելի լուսավորյալ հիմնարկում, երբ տեղեկացա, որ Կիրովականի/արդեն Վանաձորի հավակնող/նորընտիր քաղխորհրդում նախագահի գործավարի հաստիքի համար մրցույթ է հայտարարված։Նախապես ճշտել էի, որ գործավարի պարտականությունների մեջ չի մտնում սուրճ եփողի գործառույթը, որի համար նախատեսված էր առանձին հաստիք՝քարտուղարուհու համար։Մրցույթի էությունը հետեւյալն էր․ամեն թեկնածու, պետք է մեկ շաբաթ աշխատեր փորձնական կարգով, եւ դրանից հետո ,,լավագույնը,, պետք է ընտրվեր։Պահանջվող փաստաթղթերը ներկայացրի,  ,,հերթափոխի,, օրը գնացի՝աշխատանքային ընդմիջման ժամին։Փորձաշրջանում գտնվող մի երիտասարդ աղջիկ, ինձ գործի էությունը ներկայացնելիս, խիստ տոնով հետաքրքրվեց, թե արդյո՞ք ես տեղյակ եմ ,որ պարոն նախագահը սուրճը խմում է առանց շաքարի։Մի փոքր անակնկալի եկա, բայց՝իմ հերթին հետաքրքրվեցի, թե ինչպե՞ս է լուծվելու ընդունարանում հավաքված քաղաքացիների հարցը/մի միտինգի չափ ժողովուրդ կար, ու բոլորն էլ՝դժգոհ, որ արդեն քանի օր է՝սպասում են իրենց հերթին, բայց այդպես էլ չեն կարողանում ընդունելության գնալ/։,,Ոչ մեկի ներս չթողնեք, ոչ մեկի,,-իմ հարցին ի պատասխան՝հայտնեց օրիորդը։,,Ո՞նց, էսքան մարդը, որ հավաքված է, ուրեմն էդպես հավաքված էլ պետք է մնա՞,-զարմացած դիտարկմանս անդրդվելի տոնով նույնը պնդեց․,,Ոչ մեկի,,։Ինչպես երեւոմ էր,վերջինս արդեն լավ մերվել էր աշխատանքին, եւ արդեն իսկ ակնհայտ էր, որ մյուս թեկնածուներն ապահովելու են մրցույթի ձեւական կողմը։Այդ պահին միակ քայլը, որ կարող էի ձեռնարկել՝քաղաքավարությամբ հայտնելն էր, որ ես այդ օրը չեմ կարող իրեն փոխարինել։Ու չեմ հիշում, հետագայի համար ինչ ասեցի, բայց դրանից հետո ստիպված էի միառժամանա՝մինչեւ 1994թիվը համակերպվել դատարանական աշխատանքի ,,տաժանակրությանն,, ու դատարանի նախագահի գոռգոռոցները ,,մարսել,,․տվյալ դեպքում դա ավելի նախընտրելի էր, քան՝սուրճ եփողի ու դռնապանի գործը՝գործավարի հաստիքով։Ի՞նչ իմանայի, թե 1994-1998թթ․ճակատագիրն ինչ անակնկալներ էր պատրաստել՝թվացյալ ,,լուսավորյալ,, մեկ այլ հիմնարկում՝Վանաձորի մանկավարժականում աշխատելիս․բայց դա արդեն այլ թեմա է, որին անդրադարձել եմ AZAT ANKAKH բլոգի ,,Ինչպես ես դարձա լրագրող եւ դրա հետեւանքները հոդվածում։

ԳԱՅԱՆԵ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ